Η μονογονεικότητα στην εποχή της οικονομικής κρίσης !!!

Απο την ψυχολογο Δέσποινα Λιμνιωτάκη !!!

Οι γυναίκες αδικούνται στα γραπτά κείμενα.

Παρουσιάζονται ως αδύναμες και εξαρτημένες, εμμονικές και ματαιόδοξες. Η ζωή τους μοιάζει να περιστρέφεται γύρω από τις σχέσεις και τη συμβίωση. Συμβαίνει κι αυτό, ναι. Όπως και πολλά άλλα πράγματα, ενδιάμεσα. Συνδυάζουμε ρόλους, οργανώνουμε ζωές, εμψυχώνουμε οικογένειες. Και να ξέρετε, έχει πολλή μοναξιά η διαδρομή αυτή.

Πάντα θαύμαζα τις γυναίκες που έχουν δημιουργήσει μια πανέμορφη οικογένεια, χωρίς να έχουν πλάι τους έναν συμπαραστάτη. Η μονογονεικότητα είναι ηρωική, γιατί απαιτεί από σένα να παίξεις ακόμα περισσότερους ρόλους από αυτούς που έχεις φανταστεί στην αρχή μιας συντροφικής σχέσης. Ακόμη και όταν πρόκειται για συνειδητή επιλογή, οι δυσκολίες της καθημερινότητας ξεπερνούν κάθε προσδοκία. Πρέπει να προστατέψεις την υγεία ενός ή περισσότερων παιδιών και ταυτόχρονα να φροντίσεις τον εαυτό σου. Να καταφέρεις να ανταποκριθείς στις ανάγκες τους και να διατηρήσεις τις ισορροπίες μέσα κι έξω από το σπιτικό: ύπνος, μαγείρεμα, σχολείο, εργασία, σπίτι, λογαριασμοί, φροντιστήρια, κοινωνικές υποχρεώσεις, προσωπική ζωή. Σε μια κοινωνία που επιβραβεύει τον κακό γάμο από τον καθόλου γάμο. Δίχως υποστηρικτικά πλαίσια στις μικρές μας κοινότητες, ικανά να προσφέρουν λύσεις και διεξόδους στους ανθρώπους που δεν είναι πρόθυμοι να παρουσιαστούν στη ζωή ως ζευγάρι.

Θυμάμαι στο πανεπιστήμιο πώς συζητούσαμε το αρνητικό πρόσημο που κουβαλούν μερικές λέξεις – χωρισμένη, ζωντοχήρα, ανύπαντρη. Νομίζετε ότι έχουμε προχωρήσει πολύ σαν λαός από τότε; Μη βιαστείτε να δώσετε απαντήσεις αν δεν κρυφακούσετε τα κουτσομπολιά πίσω από τις κλειστές πόρτες και τις χαραμάδες των παραθύρων: «πότε θα βρει ένα καλό παιδί», «μεγάλωσε πια, πάτησε τα 40», «άτυχη στο γάμο της» και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Σας έχω ξαναμιλήσει για τις υπέροχες γυναίκες που συναντώ στη δουλειά μου, οι οποίες είναι βουτηγμένες μέσα στη δυστυχία επειδή είναι μόνες. Η συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκονται είναι εξολοκλήρου κοινωνικό κατασκεύασμα. Φανταστείτε λοιπόν τι συμβαίνει όταν στη μέση υπάρχουν παιδιά. Η αντιμετώπιση των μητέρων που ζουν χωρίς σύντροφο (όχι απαραίτητα μόνες, αν και δεν ξέρω ποιο από τα δύο θεωρείται χειρότερο) είναι, πολλές φορές, αυτή της απομόνωσης για την ίδια και τα παιδιά της.

Μη ψάχνετε για τον αντίλογο στα χολιγουντιανά φωτογραφικά στιγμιότυπα των μητέρων που βολτάρουν ξέγνοιαστες με τα παιδιά τους σε εμπορικά καταστήματα. Πείτε μου για τις δικές μας τις μανάδες, που μπορεί να έχουν μείνει άνεργες ή τα φέρνουν δύσκολα βόλτα. Υπάρχει πίσω τους πλέγμα ασφαλείας; Τι υποστηρικτικό δίκτυο έχουν; Αν μείνουν μόνες τους σε μεγαλύτερη ηλικία - όπως ας πούμε στην περίπτωση διαζυγίου - τι ελπίδες έχουν να χτίσουν από την αρχή μια ζωή χωρίς φόβο;

Οι μονογονεικές οικογένειες έχουν διπλασιαστεί στον αριθμό τους τα τελευταία χρόνια, τόσο στη χώρα μας όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό σταδιακά έχει κάνει τους επιστήμονες να μιλούν για «γυναικεία φτωχοποίηση»: ολοένα και περισσότερες γυναίκες (που είναι και οι άνδρες του σπιτικού τους) αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, κοινωνικής ασφάλισης και προστασίας. Το θέμα αναγνωρίζεται ως κοινωνικό αλλά και πολιτικό. Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, εξακολουθούμε να συζητάμε το λιγότερο χρόνο γι’αυτή την κοινωνική ομάδα, ενώ απουσιάζει κάθε οργανωμένη προσπάθεια στήριξής τους.

Να καταλάβουμε επιτέλους στην Ελλάδα ότι οι μονογονεικές οικογένειες πρέπει να αναγνωριστούν ως ξεχωριστή κοινωνική κατηγορία που χρειάζεται στήριξη μέσα από παρεμβάσεις και προγράμματα σχεδιασμένα γι’αυτό το σκοπό. Επιπλέον, παγκοσμίως προωθούνται στρατηγικές που προστατεύουν το παιδί και την οικογένεια. Ας καθίσουμε στο τραπέζι των συζητήσεων, χωρίς δεύτερη αναβολή.

Η Δέσποινα Λιμνιωτάκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε Παιδαγωγικά και Ψυχολογία και έκανε μεταπτυχιακή ειδίκευση στις διεργασίες, την πρόληψη και την αντιμετώπιση προβλημάτων που αφορούν σε κοινωνικές ομάδες (Group Processes and Intergroup Relations).

LOVE U...MARINA!!!